Het verhaal van Hugo begint in den Bos op 5 november 1951. Ik ben een bosmens, steekt Hugo van wal. Mijn vader was Gustaaf Heirman en mijn moeder Martha D’haese. In zijn jeugd werkte mijn vader in het vlasbedrijf van mijn grootvader. In de oorlog werd hij opgeëist om naar Duitsland te gaan werken en daarna kwam hij aan de kost als loonarbeider. Ik heb nog een oudere zus, Marie Jeanne, die enkele jaren terug veel te vroeg is overleden.

Na mijn geboorte is moeder ziek geworden. Het woord postnatale depressie kende men nog niet in die jaren maar het was zo erg dat ze moest opgenomen worden in het psychiatrisch ziekenhuis in Sint-Niklaas. Ze is er heel haar leven gebleven. Mijn vader bleef dus achter met twee platte kinderen. Begin jaren vijftig is hij met ons verhuisd naar Steenokkerzeel omdat hij daar werk had gevonden bij witloofkwekers. Mijn zus en ik, vertelt Hugo, hebben daar maar korte tijd gewoond want het lukte ons vader niet om voor ons te zorgen.

Zijn schoolcarrière is Hugo gestart in het kleuterschooltje van de Burgemeester Van Ackerwijk. Hugo heeft zalige herinneringen aan zuster Marie Maculata en juffrouw Hilde Van Uytfanghe.

Op zijn zes jaar verhuisde hij naar ’t Kapellestraatje. Ik heb daar de meest beruchte maar ook de meest beminnelijke misters gekend, weet Hugo. Het was nog de tijd dat sommige boodschappen met de houten regel werden gegeven. Ik herinner me nog dat ik op de speelplaats iets had uitgestoken en één van de misters wou me een safflet geven, maar ik bukte me op tijd en de meester zijn hand kwam op één van de lindes terecht.

Voor twee meesters heeft Hugo nog altijd een boontje: Oscar Kesteleyn en Michel Deprouw. Meester Oscar was een schat van een man die er in geslaagd is om mijn muzikale microbe aan te wakkeren. Ooit zei ik hem dat het zijn fout was dat ik met Remuze begonnen was, de man straalde! Michel Deprouw was mijn mister in het zevende en achtste studiejaar, vervolgt Hugo, die was als een vader voor mij.

Ik woonde dus bij mijn grootouders, gaat Hugo verder, en één voor één vertrokken mijn tantes. Mijn grootvader stierf in 1966 toen ik vijftien was en enkele jaren later werd mijn grootmoeder opgenomen in het rusthuis omdat ze hulpbehoevend was. Ik bleef achter met één tante. Toen ik op een goede dag thuiskwam van het metselen, vond ik een leeg huis. Mijn tante was ingetrokken bij haar zuster en had alle meubels meegenomen. Daar stond ik dan.

Mijn baas, Kamiel Van Driessche, hoorde dat en de volgende dag stond hij daar met meubelen die hij hier en daar gaan sprokkelen was. Ik woonde dus alleen in het huis van mijn grootouders en van de bouwmaatschappij kreeg ik het bericht dat zo’n huurhuis niet bedoeld was voor een man alleen. De enige oplossing om te mogen blijven wonen, was te trouwen.

Ik heb toen mijn vrouw, Maria Eeraerts, leren kennen in ‘The Ranch’ op de Donk. In mei 1974 zijn we getrouwd en het probleem van het huis was opgelost. Onze huwelijksreis was enkele dagen naar Koksijde. Vijf jaar later hebben we dan de vraag gesteld of we het huis konden kopen. Hoeveel wil je daarvoor geven? was het antwoord, we mochten zelf een bod doen. Voor 525 000 frank (13 125 euro) hebben we toen het huis gekocht en we wonen er nog altijd.

Ons eerste huwelijksjaar was helemaal niet makkelijk, zegt Hugo, we waren pas drie maanden getrouwd toen ik mijn oproepingsbrief kreeg voor het leger. Ik was jarenlang als steun van het huisgezin vrijgesteld van legerdienst en dan werd ik om één of andere duistere reden toch nog onder de wapens geroepen. Mijn opleiding kreeg ik op de luchtmachtbasis in… Koksijde (onze huwelijksreis!). Daarna kwam ik terecht op de generale staf van de luchtmacht in Brussel. Een Franstalig bastion zonder weerga, vervolgt Hugo, en als overtuigde Vlaming had ik het daar heel moeilijk mee. Zelfs de meeste hogere officieren kenden geen gebenedijd woord Vloms. Ik heb toen mijn verontwaardiging eens neergeschreven in een lezersbrief in De Standaard. Echt slim was dat niet, want ze ontdekten op de generale staf vrij snel wie die illustere briefschrijver was. Ik heb toen heel wat wachten moeten kloppen met enkel en alleen Walen en die scholden me uit voor 'de sale flamand'.

We kregen toen 75 frank (1,87 euro) soldij per dag maar ik mocht wel alle dagen naar huis komen. Een paar maanden later verloor mijn vrouw, die in een confectieatelier in Uitbergen werkte, haar job en moest gaan stempelen. Dat was een serieuze streep door onze rekening. Mijn commandant, Verhaege, zag aan mij dat er iets scheelde en ik moest bij hem op den bureau komen.
Toen hij mijn thuissituatie hoorde, nam hij onmiddellijk de telefoon en belde Wilfried Thienpondt, secretaris van de C.O.O. (Commissie van de Openbare Onderstand, nu OCMW). Hij legde heel mijn situatie uit en maande hem aan een oplossing te zoeken. Mijn vrouw kon even later aan de slag in het onderhoud en ze heeft er meer dan dertig jaar gewerkt. Ik ben mijn commandant, een man met een gouden hart, en ook Wilfried Thienpondt daar altijd heel erg dankbaar voor geweest.

Hugo en Maria hebben drie zonen: Geert (1976), Bart (1978) en Pieter (1985), twee kleinkinderen, Louise en Gust, en nummer drie…die is op komst.

Door toeval ben ik in contact gekomen met mensen van de Vlaamse Volksbeweging. De VVB is een niet-partijpolitieke onafhankelijke drukkingsgroep van Vlaamsgezinden. Vrij snel zat ik in het arrondissementsbestuur en werd ik verantwoordelijke voor Zele. Een paar jaar later werd ik ook verkozen in het hoofdbestuur. Door deze bestuursfuncties kwam ik in contact met heel veel mensen van allerlei slag en hoorde ik heel wat boeiende verhalen en getuigenissen. Vooral de verhalen van sommige Oostfronters intrigeerden me, bekent Hugo. Op aansporen van de pastoor en uit idealisme trokken ze ten strijde tegen het goddeloze communisme. Wat ze daar beleefden was verschrikkelijk en na de oorlog was de preekstoel leeg.

Mijn politieke vader was wijlen Paul Daels, de toenmalige voorzitter van de VVB. Ik voelde me als arbeider een beetje een vreemde eend in de bijt tussen al die bedrijfsleiders, dokters, advocaten… maar, zegt Hugo, Paul Daels wuifde dat weg. Niet wie je bent, is belangrijk, zei hij, maar je ideologie en je inzet voor de Vlaamse zaak is wat telt. Via de VVB belandde ik ook bij het Taal Aktie Komitee (TAK) van de toenmalige voorzitter Eric Crommelinck. Ik heb een erg woelige en gevaarlijke periode meegemaakt in de Vlaamse strijd, gaat Hugo verder, de actie rond het Vlaamse schooltje in Komen, de acties in de Vlaamse rand rond Brussel en niet te vergeten heel de kwestie rond Voeren. Wat ik daar allemaal meegemaakt heb, grenst aan het ongelooflijke. Het Noord-Ierse Belfast lag in die jaren in België!

Door mijn engagement voor de Vlaamse zaak kreeg ik ook de vraag van de Zeelse Volksunie om in de partij te komen. Ik vroeg, vertelt Hugo, aan Paul Daels of ik dat wel zou doen. Zijn antwoord was heel duidelijk: er zijn al veel mensen met veel idealisme in de politiek gestapt, maar in de politiek is er gewoon geen plaats voor idealisten. Het is gewoon een keiharde business en velen haken dan na een tijdje gedesillusioneerd af.

Ik heb die goede raad in de wind geslagen en ben toch bestuurslid geworden van de toenmalige Volksunie, later Zeelse Belangen. Een succesverhaal is het nooit geworden, geeft Hugo toe, ik was eerder een dissident in de partij en ik heb nooit op een lijst van de Zeelse Belangen gestaan. Na een serieuze woordenwisseling heb ik er de brui aangegeven.

De laatste jaren heb ik twee keer op een lijst gestaan: in 2006 bij de lijst Massart en in 2012 op deze van de NVA. Ik had in de tijd naar Paul Daels wat beter moeten luisteren. Politiek is niet aan mij besteed. Dat bezig zijn met postjes hoeft voor mij hoegenaamd niet meer. Politiek moet de mensen dienen, niet omgekeerd.

Maar op mijn inzet voor de Vlaamse zaak blik ik toch tevreden terug, besluit Hugo dit hoofdstuk. Ik heb op mijn manier mijn steentje bijgedragen en door onze acties hebben we toch heel wat bereikt. Mocht ik herbeginnen, ik deed net hetzelfde. Maar het mooiste aan heel de zaak zijn mijn vele vrienden die ik daar gemaakt heb. Zij waren daadwerkelijk een verrijking voor mijn leven. En hoe je het ook draait of keert, je vrienden schrijven een beetje jouw levensverhaal.

Een tweede passie van Hugo is ongetwijfeld de muziek. Muziekschool heb ik nooit gevolgd, zegt Hugo, ik ben net als Paul McCartney een autodidact, alleen ben ik niet zo beroemd geworden. Als kind fabriceerden we onze eigen gitaar uit een stuk triplex met wat elastiekjes en de emmers van mijn grootmoeder waren onze drums. In de jaren zestig schoten de muziekgroepjes als paddenstoelen uit de grond en ook wij droomden.

Na lang sparen kon ik bij Gerard De Vriendt mijn eerste gitaar kopen en bij de Hifi-Sound mijn eerste micro. Samen met Arthur Van Praet, Peter Verheirstraeten, Julien De Gucht, Rudy Poppe en ikzelf hebben we toen ons eerste groepje opgericht: Twenty Century. We repeteerden bij Arthur thuis in de garage waar we regelmatig een champetter op ons dak kregen vanwege de geluidsoverlast.

We speelden op verschillende plaatsen in Zele, meestal onbetaald, maar niets of niemand kon onze nakende internationale doorbraak in de weg staan, lacht Hugo. Die ‘Twenty Century’ was echter geen lang leven beschoren en in 1966 werd in Lokeren ‘Led Zodiac’ boven de doopvont gehouden. Een hardrockgroep die even later samensmolt met de groep ‘Life’ en Led Zodiac Lifeband werd gedoopt. De groep bestond uit Arthur Van Praet, Rudy D’Heer, Marc Roosendans, Luc Murphy en ikzelf, vervolgt Hugo.

En in alle bescheidenheid we deden dat goed! We traden op in wat later Torhout-Werchter zou worden, samen met Lester & Denwood, op het festival van Torhout-Koekelare. Ons hoogtepunt was ongetwijfeld onze deelname aan de wedstrijd Pop & Folkfestival ‘Kick 69’ waar we op een tweede plaats eindigden en ook de prijs van de Stad Oostende kregen. Onze naam was gemaakt en we traden op in het voorprogramma van de bekende Britse hard rockband Warm Dust en later van de Belgische topformatie The New Inspiration. Luc Smets (van de legendarische groep The Pebbles) bood ons toen een tournee aan door Frankrijk, maar door liefdesperikelen binnen de groep is dat niet doorgegaan.

In 1971 werd de groep dan ontbonden, gereorganiseerd en omgedoopt tot ‘The Musicals’. Toen, gaat Hugo verder, gingen we meer de commerciële toer op en ook dan hadden we succes. We hebben zelfs een eigen single uitgebracht: ‘Jij hoeft niet bang te zijn’. Het was een succesvolle periode met heel veel optredens met bekende artiesten: The Cats, Louis Neefs, Conny Vandenbosch, Benny Neyman, Ann Christy, Peter Koelewijn… Ons laatste optreden was op de Donk met Lilliane Saint-Pierre en dat moet in 1978 geweest zijn.
En zo is mijn actieve muzikale carrière een stille dood gestorven, zucht Hugo. Mijn twee gitaren die op zolder lagen, heeft onze Geert laatst meegenomen.

Het verhaal van Remuze is een ander paar mouwen. Alles begint bij radio Malaika en Chris Thompson. Deze man presenteerde iedere week de muzikale zondagmiddagcocktail. Ik hielp Chris toen met het samenstellen van een muzikale quiz. En tussen pot en pint groeide bij ons het idee om The Pebbles van toen nog eens te laten optreden. Dat goede idee was een slag in het water, de financiële eisen waren zo hoog dat we er feestelijk voor bedankten. En toen kwamen we op het illustere idee om die groepen die in de jaren 60 in Zele zo furore maakten nog eens te laten optreden. Na menige nachtelijke discussie in ‘De Fontein’ werd Retro Muziek Zele geboren.

In maart 1987 zat de zaal van Het Gildenhuis afgeladen vol en 7 groepen uit de tijd van toen gaven het beste van zichzelf en wij beleefden onze tweede jeugd.
Gesterkt door dit eerste succes wilden we er een gevolg aan breien. We richtten de vzw REMUZE op en dat jaar organiseerden we verschillende wandelzoektochten en in 1988 pakten we uit met een kleinkunstfestival terug in het Gildenhuis. De Zeelse groep Leef, Miek en Roel en Dimitri Van Toren stonden op onze affiche. In 1989 pakten we dan andermaal uit met een humorfestival in sporthal De Zeven waar Jacques Vermeire, Frank Dingenen en Luc Verschueren de show stalen.

Maar we droomden verder, vervolgt Hugo. We droomden van iets groots, een soort Zeelse feesten. Dirk De Caluwé, de toenmalige dirigent van harmonie Sint-Cecilia had een en ander opgevangen en was het idee onmiddellijk genegen.

Na ettelijke brainstormingen kwamen we uit op een driedaags festival op de Markt. Op vrijdag de projectie op groot scherm van de film Amadeus, op zaterdag het promsconcert door de harmonie en het Vlaams Symfonisch Orkest om dan op zondag in schoonheid te eindigen met ‘Follemuze’. En, zegt Hugo, onze droom werd werkelijkheid in juni 1991. REMUZE was een schot in de roos.

In totaal zijn er 13 edities geweest van REMUZE, vertelt Hugo.

De beginjaren waren keihard. Met een kleine groep mensen moesten we alles klaarspelen, dat was dagen werken tot je er bijna bij neerviel. Heb je ooit al eens 3500 stoeltjes van ‘François Sermijn’ open- en dichtgeklapt, ooit al eens nachtwaker gespeeld aan de kerk, heb je ooit al eens het Heilig Hartplein opgeveegd met een gewone borstel, vraagt Hugo. Wij weten er alles van. Doorheen de jaren kregen we wel meer medewerkers en werd het werken iets makkelijker.
We hebben in al die jaren prachtige programma’s gehad en vele nationale en internationale artiesten naar Zele gehaald, vertelt Hugo. Mijn mooiste herinneringen heb ik aan de Italiaanse tenor Antonio Da Palma, An Lauwereins, Hans Peter Janssens, Diane Verdoodt, Jasper Steverlinck, Johan Verminnen, Will Tura, Paul Michiels, Steve Willaert… en natuurlijk ook aan Dirk De Caluwé, de Harmonie Sint-Cecilia en niet te vergeten de Zeelse koren.

Remuze is ook een paar keer verhuisd van locatie. Van de Markt naar de Zandberg, terug naar de Markt, naar Topspin om uiteindelijk op de Donk te belanden. Mensen zeiden me achteraf dat we nooit buiten Zele hadden mogen gaan en ergens hadden ze voor een stuk gelijk, zegt Hugo, maar het had allemaal te maken met het kostenplaatje.

In al die jaren hebben we gewerkt onder het motto ‘Alles kan beter’, maar dat gaf ook de nodige financiële consequenties. Ons budget steeg van jaar tot jaar want als je professioneel uit de hoek wil komen, dan kost dat stukken van mensen. De prijzen swingden de pan uit. En heel dat financiële was soms een erg zware dobber, vervolgt Hugo. In de beginjaren speelde het weer ons parten, een hoofdsponsor kwam zijn getekende contracten niet na, dat we er ons broek aan scheurden! We zijn echt niet geëindigd in schoonheid en iedereen die zich borg had gesteld, heeft aan de eindmeet moeten helpen om de put te dempen.
En kreeg je dan geen subsidies? vraag ik hem op de man af.

Nee, antwoordt Hugo resoluut, we moesten alles zelf beredderen, ook al zetten we Zele op de kaart, de gemeente heeft nooit geparticipeerd, integendeel, we kregen na enkele jaren van discussie nog een gepeperde rekening (12.500 euro) voor de brandwacht van de Zeelse brandweer. Na de politieke bestuurswissel in 2001 veranderde dat wel, zegt Hugo. Mocht de gemeente participant geweest zijn, had Remuze misschien nog bestaan. Maar ja, gedane zaken nemen geen keer.

Ik hou aan heel Remuze een pracht van herinneringen over. Door met totaal andere muziek bezig te zijn, ging er voor mij een nieuwe wereld open. Opera en Hafabramuziek waren niet echt mijn ding, maar nu kan ik daar intens van genieten.
Ik was zowat het gezicht van Remuze maar ik ben al die talloze mensen die zo maar gratis, belangeloos en voor niets meewerkten aan Remuze, eeuwig dankbaar en vooral Marc Rogiers, die heel de tijd mijn steun en toeverlaat, mijn rechterhand was.

Sinds 2012 is Hugo met pensioen en dus is er tijd voor iets anders: karweitjes opknappen waarvoor hij jarenlang geen tijd had, wandelen, fietsen, lezen, muziek beluisteren… Maar Hugo zou Hugo niet zijn mocht hij geen nieuwe passie gevonden hebben: reizen! Hugo is nog nooit van zijnen hof geweest, zeiden mijn vrienden, en nu is hij bijna niet meer thuis. En dat klopt, beaamt Hugo. Vroeger maakte ik met het gezin culturele uitstappen in eigen land en Frans-Vlaanderen en sinds ik met pensioen ben is de wereld mijn dorp geworden.

Al zeven keer was hij op reis met zijn zoon Bart en zijn vriendin Isabelle. Reizen voorbereiden is echt onzen Bart zijnen dada, zegt Hugo met enige fierheid. Mijn eerste reis was naar Jamaïca, tevens mijn eerste grote luchtdoop en onmiddellijk zat ik dertien uur in het vliegtuig. Jamaïca was prachtig. We leefden tussen de gewone mensen want onzen Bart boekt nooit vijfsterrenhotels. We bezochten het mausoleum van Bob Marley in zijn geboorteplaats Nine Miles en daar snapte ik echt de diepere betekenis van zijn muziek, zeker na ons bezoek aan Trenchtown en Kingston. Ik heb de armoede, waarover hij zingt, gezien en dat heeft me diep geraakt! Onvergetelijk was dat!

Daarna volgde Kenia. Dat was voor mij een echte cultuurshock, die schrijnende armoede in de stad Mombasa, de uitbuiting. En dan die ongelooflijke pracht van de natuur. Vier dagen trokken we op safari en we hebben ‘the big five’ (buffel, leeuw, luipaard, neushoorn en olifant) gezien.

Ik was overdonderd door de absolute stilte van de savanne op de grens met Tanzania, overdonderd door de zon die opkwam… Het was net of ik aangekomen was op de tweede dag na de schepping. Ons tentenkamp lag in de brousse waar wij door toeval en bij gebrek aan alternatief van de reisorganisatie waren terechtgekomen vlak aan de Mararivier (Masai Mara). Toen wij de gastenlijst aanschouwden van zij die er reeds verbleven hadden verstomden onze blikken: Prins Charles, Bill Gates, Warren Buffet… de groten der aarde (of de rijksten). Waar je als gewone man maar kan van dromen, werd voor ons realiteit!

Daarna volgden Egypte, de Dominicaanse Republiek, Rome, Marokko, Mexico, Zanzibar en Hugo is net terug uit IJsland. Dat was terugkeren naar het oerverleden van de aarde, zegt Hugo. Hij kan daar uren over vertellen maar dat is misschien voor een tweede Mensen van bij Ons. Als je echt meer wil weten en zien dan moet je maar eens googlen naar ‘Hugo Heirman + you tube’. Voor 2015 staat Oeganda op zijn programma met daarbij een tocht naar de gorilla’s. Hugo zou morgen al willen vertrekken.
Ik steek het niet onder stoelen of banken, zegt Hugo, maar in Oost-Afrika heb ik mijn hart verloren. De schrijnende armoede die ik daar gezien heb, grepen mij zodanig aan dat ik iets moest proberen doen. Voor onze reis naar Zanzibar namen wij voor de kinderen uit een afgelegen dorp kledij mee en ook ben ik Plan Ouder geworden van Anta, een meisje van 6 uit Senegal. Het is misschien een druppel op een hete plaat maar beter dan niets te doen.